Sportowcy chcą do Brukseli. Tylko po co?

Bokser, lekkoatletka, pływaczka, trener i siatkarz wystartują w wyborach do Parlamentu Europejskiego. „Sportowcy do Parlamentu Europejskiego?! To się w głowie nie mieści” – stwierdził Lech Wałęsa w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej”.  – „A jakie oni mają doświadczenie polityczne? Jaką wiedzę?” – zastanawia się legenda „Solidarności”.  Trudno się z prezydentem Wałęsą nie zgodzić.
W kilku medialnych wypowiedziach sportowcy-kandydaci na europosłów chętnie opowiadają o swoich politycznych motywacjach. Słuchając ich, nasuwają się dwa wnioski: po pierwsze, że nie bardzo zdają sobie sprawę z tego, czym jest PE, jakie ma kompetencje i co mieliby tam robić. Po drugie, że sportowcy po raz kolejny dali się wykorzystać politykom, którzy chcą na ich sportowych sukcesach zbić polityczny kapitał dla swoich ugrupowań.

Tomasz Adamek (startuje ze Śląska z list Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry) mówi, pozostając w retoryce ringu bokserskiego, że jedzie do Brukseli po to, by walczyć. O co? „Trzeba bronić naszej rodziny, naszych praw. Jestem katolikiem, będę bronił praw człowieka, życia nienarodzonych dzieci, mówię to, co mówi Kościół. Teraz będę walczył na ringu międzynarodowym, choć nie będzie to pewnie łatwe”. Nie będzie łatwe, bo najpierw Adamek będzie musiał zidentyfikować wroga. Może jeszcze nie wie, że Unia Europejska nie zajmuje się „życiem nienarodzonych dzieci” ani tym, „co mówi Kościół”. Jego nowi koledzy (Adamek o szefie Solidarnej Polski mówi per Zbyszek), doświadczeni europosłowie: Ziobro, Kurski, Cymański, powinni uświadomić bokserowi, jakimi sprawami zajmuje się PE czy w ogóle Unia Europejska.

O swoich eurozamiarach w Przeglądzie Sportowym poinformowała też kandydatka PO Otylia Jędrzejczak (kujawsko-pomorskie).  „Zawsze chciałam robić coś dla innych. Start w wyborach do Parlamentu Europejskiego to konsekwencja moich życiowych wyborów. Widzę, że ludzie wcale nie myślą dużo o aktywności fizycznej. Połowa zgonów w Europie spowodowana jest zawałami serca i udarami mózgu. Można to zmienić”. Trzeba powiedzieć to sobie wprost: w Parlamencie Europejskim nie będzie Pani miała wiele okazji do popisu na tym polu. W PE pracuje Komisja Kultury i Edukacji, i tylko ona ma minimalne uprawnienia do zajmowania się sportem w zakresie „współpracy z krajami trzecimi”…

Internauci zarzucają sportowcom, że chodzi im o pieniądze. Powtarzają się głosy, że próbują zamienić swoją sławę na europensje. Ale przecież żaden z nich biedy nie klepie. Roman Kosecki (PO, ostatni na euroliście warszawskiej) to jeden z bogatszych posłów w Sejmie. Były piłkarz Maciej Żurawski (kandydat SLD) czy trener piłkarzy ręcznych Bogdan Wenta (PO, okręg świętokrzysko-małopolski) na brak pieniądzy też raczej nie mogą narzekać. Zresztą Wenta powiedział ostatnio: „Nie muszę szukać pieniędzy w polityce. Dla mnie start w wyborach to okazja do sprawdzenia się w nowej dziedzinie”. Podobnie Żurawski: „Zarobiłem dość i to najlepszy dowód na to, że wynagrodzenie w europarlamencie jest dla mnie sprawą drugorzędną. Oto nadchodzi czas, by sprawdzić się w innej roli”. Ludzie, którzy latami ciężką pracą dochodzili do sportowych zwycięstw, teraz potrzebują się sprawdzić, i to w polityce. To brzmi śmiesznie i mało wiarygodnie.

Warto przypomnieć, że europosłowie mają wpływ na 90 proc. przepisów tworzonych przez Unię, co daje około połowy przepisów obowiązujących w państwach członkowskich. Jeśli sportowcom się powiedzie, będą musieli zdecydować, w której parlamentarnej komisji chcą pracować: m.in. gospodarki i waluty, rynku wewnętrznego, środowiska i ochrony zdrowia, prawa obywateli Unii, spraw zagranicznych. Urzędnicy UE podkreślają, że do Brukseli warto wysłać ludzi doświadczonych, z fachową wiedzą, z mocną pozycją w swojej grupie politycznej. Tylko tacy gwarantują, że z polskiego punktu widzenia kadencja nie będzie zmarnowana.

Sportowcy-kandydaci nie powinni lekceważyć doświadczenia Krzysztofa Hołowczyca (były europoseł PO), który zdecydowanie lepiej radzi sobie w samochodowym niż w europarlamentarnym fotelu. Sam przyznał kiedyś, że to nie było odpowiednie dla niego miejsce.

Na udziale sportowców w eurowyborczym wyścigu najpewniej skorzystają tylko partie polityczne. Znane sportowe twarze dowiozą każdej liście po kilka tysięcy głosów. A sportowcy? Startując w tym wyścigu ryzykują publiczną dyskwalifikację.