Były prezydent Radomia doradcą wicemarszałka Senatu

Porażka samorządowa w Radomiu bolała chyba najbardziej. Na pocieszenie przegrany kandydat PiS został właśnie doradcą Stanisława Karczewskiego, wicemarszałka Senatu z PiS.

Jak wiemy, partia Jarosława Kaczyńskiego musiała oddać prezydencki fotel kandydatowi Platformy Obywatelskiej. Andrzej Kosztowaniak, po dwóch kadencjach, nie obronił dla PiS prezydentury. To największe miasto, byłe wojewódzkie, w którym PiS miał do listopada swojego prezydenta. Pierwszą winną tej porażki została okrzyknięta Ewa Kopacz, która przyjeżdżała do Radomia i robiła kampanię swojemu kandydatowi. Jako drugą wskazano Marzenę Wróbel, byłą posłankę PiS, która ośmieliła się powalczyć o prezydenturę i odebrała Kosztowniakowi kilka procent.

Kiedy już uzgodniono, że prezydent PiS przegrał przez kobiety, partia zatroszczyła się o posadę dla niego. Został wprawdzie radnym miasta, ale uznano, że to za mało. Od wtorku jest doradcą wicemarszałka Senatu Stanisława Karczewskiego. Będzie doradzał w sprawach współpracy z samorządami.

„Moje dwie kadencje, kiedy byłem prezydentem Radomia, a także przewodnictwo w Związku Miast Polskich, zdecydowanie pozwolą mi realizować się na stanowisku, na które zostałem powołany. W Związku Miast Polskich wielokrotnie współpracowaliśmy z polskim parlamentem, opiniowaliśmy wiele spraw samorządowych, dotyczących miast większych i tych całkiem małych” – mówi lokalnym mediom Kosztowniak.

Wicemarszałek Karczewski, senator z okręgu radomskiego, zapewnia mnie, że samorządowe doświadczenie Kosztowniaka jest dla niego bezcenne. Mają razem organizować konferencje samorządowe przy Wiejskiej i mają też w planach „wiele ciekawych inicjatyw”.

Były prezydent Radomia na etacie w Kancelarii Senatu będzie zarabiał około 4 tys. brutto. Będzie też poznawał parlamentarne kuluary i zdobywał parlamentarne doświadczenie. Wróble ćwierkają, że jesienią powalczy o mandat poselski, bo Marzena Wróbel przecież miejsca na listach PiS już w Radomiu nie dostanie. Wyszło na to, że choć Kosztowniak przegrał dla partii ważną sprawę, to dostał satysfakcjonującą nagrodę pocieszenia: finansową i polityczną.