Wielka rekrutacja na stanowisko za małe pieniądze

Jesteśmy na ostatniej prostej w procesie rekrutacyjnym na miejsce pracy w Pałacu Prezydenckim.

Do drugiego etapu przeszli dwaj kandydaci: Bronisław Komorowski i Andrzej Duda. Wymagania wobec głowy państwa są, jak wiadomo, dość spore, a wynagrodzenie nieadekwatne jak na stanowisko, na które rekrutuje komisja złożona z 38 milionów ludzi.

Prezydent zarabia 20 tys. 137 zł brutto, na rękę około 15 tys., i ma konstytucyjny zakaz podejmowania dodatkowej pracy. Dlatego Andrzej Duda, jeśli powiedzie mu się w II turze, będzie musiał zrezygnować z pracy na prywatnej uczelni.

Duda, jak donosi „Gazeta Wyborcza”, choć wziął bezpłatny urlop na Uniwersytecie Jagiellońskim, wciąż dorabia sobie na prywatnej Wyższej Szkole Pedagogiki i Administracji w Poznaniu. Bronisław Komorowski nie ujawnia swojego oświadczenia majątkowego, więc nie wiadomo, ile udaje mu się odłożyć z prezydenckiej pensji.

Lech Kaczyński publikował dane, z których wynikało, że przez cztery lata prezydentury jego oszczędności wzrosły z 20 do ponad 300 tys. zł. Razem z teściami córki Marty spłacał też kredyt za jej małżeński gdyński apartament. Miał z czego, zważywszy że głowa państwa nie płaci rachunków za prąd, telefon i dania z karty, które w Belwederze gotuje osobisty kucharz.

Jeśli Duda zostanie prezydentem, to z pewnością przeżyje spory finansowy szok. Od kiedy w maju zeszłego roku przeprowadził się z Sejmu (był posłem) do Brukseli, to z 6 tys. euro na rękę miesięcznie przebił o 14 tys. zł pensję posła, o 11 tys. zł – premiera i o 9 tys. – prezydenta.

Marszałek Radosław Sikorski, który kieruje całym Sejmem, zarabia połowę tego co europoseł. Do tego jeszcze Duda za każdy dzień sesji plenarnej dostaje po 300 euro diety.

Prezydencka pensja na tym tle wydaje się wręcz śmieszna. Wiadomo, że funkcję tę pełni się z powołania i misji, ale wypadałoby, żeby urzędujący prezydent zarabiał co najmniej tyle, ile konkurujący z nim teraz o to stanowisko europoseł.

Opinia publiczna pogodziła się z tym, że prezesi firm zarabiają i sto razy więcej niż ich szeregowi pracownicy, ale – zapewne również pod wpływem tabloidów – politykom nie odpuszczą. Akceptują tym samym, że o ich życiu decydują ludzie z zarobkami, dla których żaden prezes, choćby niewielkiej korporacji, nie podniósłby się nawet z łóżka.